Tworzywa sztuczne używane do kontaktu z żywnością zaklasyfikowano do kilku różnych kategorii w zależności od rodzaju użytego surowca.

Właściwa klasyfikacja tworzyw, pomaga w odpowiednim wyborze opakowania, jak również właściwą segregację po ich użyciu. 

PET (1)

Politereftalan etylenu, najczęściej na świecie wykorzystywany i przetwarzany rodzaj tworzywa sztucznego. To z niego produkowane są butelki służące jako opakowania na napoje i oleje, kubeczki na jogurty, oraz tacki i pojemniki na wiele innych artykułów spożywczych. Podyktowane jest to jego właściwościami barierowymi, czyli uniemożliwiającymi w dużym stopniu przedostawanie się powietrza i psucie zapakowanych produktów.

PET łatwo poddaje się recyklingowi w procesie obróbki mechanicznej. Opakowania wykonane z PET-u powinny trafiać do żółtego pojemnika.

  HDPE (2)

Polietylen o dużej gęstości jest niezwykle odpornym i wytrzymałym polimerem używanym do produkcji m.in. grubych toreb na zakupy, butelek na mleko, worków na śmieci, pojemników na chemię gospodarczą, pokrywek i zakrętek.

HDPE jest tworzywem bardzo łatwym w obróbce, a więc także i chętnie poddawanym recyklingowi (choć nie jest tak popularny jak PET). Surowiec otrzymywany w procesie zawracania wykorzystywany jest na ogół do produkcji towarów w ramach downcyklingu, czyli przetwarzania, w efekcie którego otrzymywane są produkty o niższej funkcjonalności od tych wykonanych z materiałów dziewiczych. Wykorzystane opakowania wykonane z HDPE powinny trafić do żółtego pojemnika.

 LDPE (4)

To odmiana polietylenu (o niskiej gęstości – cieńszego i bardziej elastycznego niż HDPE) bardzo często wykorzystywana w przemyśle spożywczym, transporcie, ogrodnictwie. LDPE służy np. do produkcji niesławnych jednorazowych torebek (zrywek), ale także folii żywnościowej, worków na śmieci i materiałów opakowaniowych. LDPE można poddawać recyklingowi, a zużyte opakowania należy wyrzucać do żółtego pojemnika. 

 PP (5)
Polipropylen jest bardzo popularnym materiałem, który można znaleźć w wielu różnych opakowaniach i przedmiotach – od przemysłu spożywczego, do motoryzacyjnego. Ze względu na swoją wytrzymałość mechaniczną jest często fragmentem elementów ruchomych (odginane zatyczki do butelek). Wykorzystywany jest w opakowaniach spożywczych, artykułach gospodarstwa domowego.

Będąc drugim pod względem światowego wolumenu produkcji i nadającym się do recyklingu materiałem, polipropylen nie jest jednak w wystarczającym stopniu poddawany ponownemu przetworzeniu. Szary lub czarny kolor materiału, który często otrzymywany jest  w wyniku recyklingu, ograniczający wykorzystanie rPP jedynie do przemysłowych zastosowań zewnętrznych, również nie musi sprzyjać wzrostowi skali jego przetwarzania. Niezależnie od ewentualnych trudności występujących w procesie recyklingu, odzysk polipropylenu (obecnie trzecie miejsce wśród tworzyw sztucznych) jest i będzie realizowany, a wykorzystany PP powinien trafić do żółtego pojemnika.

PS (6)

Polistyren z którego produkuje się kubki, tacki żywnościowe, materiały opakowaniowe i wiele, wiele innych. Trudno poddaje się biodegradacji (niektórzy są zdania, że należy zaliczać go do materiałów nie ulegających rozkładowi w naturze).

Recykling polistyrenu jest dosyć kłopotliwy, niektórzy nawet klasyfikują go wśród materiałów nie podlegających ponownemu przetwarzaniu. 
Czysty PS opakowaniowy umieszczamy w żółtym kontenerze (plastiki i metale).
Zabrudzony PS opakowaniowy wkładamy do czarnego kontenera (zmieszane). 

PLA to jeden z bioplastików, czyli tworzyw sztucznych, które produkowane są z surowców roślinnych takich jak skrobia kukurydziana. W specyficznie określonych warunkach kompostowalnych takich jak: wysoka temperatura 50-60 °C i duża wilgotność – rozkład PLA przebiega w ciągu 45-60 dni, z dostępem do dwutlenku węgla i wody. 
Bioplastik PLA w Polsce powinien być wyrzucany do odpadów zmieszanych.

__________________

Opakowania z surowców biodegradowalnych, na przykład z pulpy trzciny cukrowej lub otrąb pszennych, po zjedzeniu posiłku powinniśmy wyrzucić do brązowego pojemnika na odpady.
__________________